Het perfectionistische masker: waarom ADHD-moeders zich verstoppen achter 'alles op de rails hebben'

Je hebt de kunst van het lijken alsof je alles onder controle hebt geperfectioneerd. Je Instagram-feed toont georganiseerde speelkamers, je vrienden zien je vrijwilligerswerk doen op schoolevenementen, en je familie denkt dat je de moeder bent die nooit worstelt. Maar achter dat zorgvuldig gecreëerde masker verdrink je.

Voor veel ADHD-moeders gaat perfectionisme niet over perfect zijn, het gaat over overleven. Het is een beschermend schild dat we hebben opgebouwd om de chaos te verbergen die in onze Ferrari-breinen leeft.

De uitputting

Elke dag voelt als een voorstelling waarin je de rol speelt van "de moeder die alles op de rails heeft". Je besteedt uren aan het organiseren van die ene hoek van je huis voor een foto, terwijl de rest in chaos blijft. Je meldt je aan voor schoolevenementen om te bewijzen dat je een "goede moeder" bent, om vervolgens in paniek te raken over hoe je dit allemaal gaat managen.

Dit maskeren is uitputtend. Je bent constant jezelf aan het monitoren, controleren of je niet "te veel" bent, "te snel" praat, of "te veel dingen" vergeet. De mentale energie die nodig is om neurotypisch te lijken, laat je uitgeput achter voordat je dag zelfs maar begonnen is.

De schaamtespiraal

Wanneer het masker afvalt, en dat gebeurt altijd, is de schaamte overweldigend. Je vergat het schoolevenement dat je had aangeboden te organiseren. Je viel uit tegen je kind omdat je overstimuleerd was. Je serveerde weer cornflakes als avondeten omdat maaltijdplanning onmogelijk aanvoelde.

Elke "mislukking" wordt bewijs dat je niet goed genoeg bent, dat iedereen anders het echt beter voor elkaar heeft dan jij. De schaamte voedt het perfectionisme, wat het maskeren voedt, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat die onmogelijk vol te houden is.

De verborgen kosten

Wat anderen niet zien is de prijs die je betaalt voor deze voorstelling. De slapeloze nachten besteed aan organiseren omdat het de enige rustige tijd is die je hebt. De paniekaanvallen op parkeerplaatsen van supermarkten omdat je je lijstje vergat en je overweldigd voelt door keuzes. De manier waarop je jezelf isoleert omdat het masker ophouden rond andere mensen te uitputtend is.

Je kinderen leren op hun tenen rond jouw stress te lopen, hyperwaakzaam voor je stemmingen. Je partner ziet de "perfecte" moeder-facade maar begrijpt niet waarom je altijd uitgeput bent. Je raakt het contact kwijt met wie je werkelijk bent onder de voorstelling.

De waarheid over perfectionisme

Dit is wat onderzoek ons laat zien: perfectionisme bij ADHD-vrouwen is vaak een trauma-reactie. Jaren van horen dat je "te veel", "te chaotisch" of "niet hard genoeg probeert" bent, leren je dat je natuurlijke zelf niet acceptabel is. Dus creëer je een versie die dat wel is.

Maar perfectionisme gaat eigenlijk niet over perfect zijn: het gaat over het vermijden van de pijn van afwijzing en kritiek. Het gaat over proberen te controleren hoe anderen je zien wanneer je brein buiten controle voelt.

Bevrijding van het masker

De reis naar authenticiteit begint met het herkennen dat je masker, hoewel beschermend, ook een gevangenis is. Je kunt geen oprechte liefde en steun ontvangen voor wie je werkelijk bent als niemand weet wie dat is.

Begin klein. Deel één echte worsteling met één vertrouwde vriend. Laat je huis rommelig zijn wanneer iemand langskomt. Zeg nee tegen die vrijwilligersklus zonder een gedetailleerde uitleg.

Onthoud: Je bent niet je productiviteit. Je bent niet je organisatievaardigheden. Je bent niet je vermogen om "normaal" te lijken. Je bent een complex, creatief, gepassioneerd mens wiens waarde niet wordt bepaald door hoe goed je neurotypicaliteit uitvoert.

Je kinderen hebben geen perfecte moeder nodig: ze hebben een echte nodig. En de echte jij, Ferrari-brein en al, is meer dan genoeg.