Mijn eigen Ferrari brein met fietsremmen: over persoonlijke ervaringen met neurodiversiteit als therapeut

"Wacht, wat zei je ook alweer?" vraag ik aan Mark, terwijl ik probeer mijn aandacht terug te halen van het geluid van de grasmaaier buiten.

Hij lacht. "Zie je wel, jij hebt het ook!"

En hij heeft gelijk. Ik zit hier als EFT-therapeute, gespecialiseerd in neurodiversiteit, en mijn eigen ADHD-brein speelt soms de hoofdrol in onze sessies.

De Ferrari die zichzelf leert kennen

Jaren geleden ontdekte ik dat mijn brein een Ferrari is met fietsremmen. Supersnel, creatief, vol energie,... maar met een remsysteem dat niet altijd meewerkt. Die ontdekking veranderde niet alleen mijn leven, maar ook mijn werk als therapeut.

Want hoe kan je anderen helpen hun neurodivergente brein te begrijpen als je je eigen brein niet kent?

Wanneer hypervigilantie een superkracht wordt

Mijn ADHD-brein scant constant. Tijdens sessies vang ik micro-expressies op, hoor ik de kleine veranderingen in stemtoon, voel ik de energie in de ruimte verschuiven. Wat in het dagelijks leven soms overweldigend is, wordt in de therapieruimte een geschenk.

"Hoe wist je dat ik verdrietig was?" vraagt Emma. "Ik probeerde het te verbergen."

"Mijn brein pikt dat soort dingen op," leg ik uit. "Soms is dat vermoeiend, maar hier helpt het me om jou beter te begrijpen."

De hyperfocus die sessies transformeert

Wanneer ik in hyperfocus ben tijdens een sessie, verdwijnt de wereld om ons heen. Er is alleen nog de cliënt, hun verhaal, hun emoties. Tijd wordt irrelevant. Ik kan volledig opgaan in hun wereld.

"Het voelt alsof je echt bij me bent," zegt Lisa na zo'n sessie. "Alsof er verder niets bestaat."

En dat klopt. In die momenten bestaat er inderdaad niets anders.

Wanneer de therapeut ook moet bewegen

Soms moet ik tijdens sessies opstaan en rondlopen. Mijn lichaam heeft beweging nodig om mijn brein scherp te houden. In het begin schaamde ik me daar voor.

Nu leg ik het uit: "Mijn brein werkt beter als mijn lichaam beweegt. Vind je het erg als ik even rondloop?" Of soms neem ik een fidget.

De meeste cliënten vinden het juist prettig. Het maakt de sessie minder formeel, meer menselijk.

De creativiteit die uit chaos ontstaat

Mijn ADHD-brein denkt niet lineair. Het springt van gedachte naar gedachte, maakt onverwachte verbindingen, bedenkt metaforen die uit het niets lijken te komen.

"Je brein is net een kast vol laden," zeg ik tegen Tom. "Sommige laden zitten potdicht, andere staan wagenwijd open."

Later vraagt hij: "Hoe kom je op zulke beelden?"

"Mijn brein werkt zo," leg ik uit. "Het maakt constant verbindingen die anderen misschien niet zien."

De uitdagingen eerlijk benoemen

Het is niet altijd makkelijk. Soms raak ik de draad kwijt midden in een sessie. Soms ben ik zo afgeleid dat ik belangrijke informatie mis. Soms is mijn emotieregulatie niet optimaal en voel ik me overweldigd door de verhalen van mijn cliënten. Maar ik benoem het. "Sorry, ik was even afgeleid. Kun je dat nog eens zeggen?"

Of soms geraak ik mee afgedwaald en springen mijn gedachten mee van gedachte naar gedachte met de cliënt en geraken we de focus van de sessie kwijt...

De kracht van herkenning

Het mooiste is wanneer cliënten zich herkennen in mijn verhaal. Wanneer ze beseffen dat je succesvol kunt zijn met een neurodivergent brein. Dat je je uitdagingen kunt omarmen en er kracht uit kunt putten.

"Als jij therapeut kunt zijn met ADHD, dan kan ik ook advocaat worden," zegt Sarah met tranen in haar ogen. En dat is precies waarom ik open ben over mijn eigen neurodiversiteit.

De uitnodiging tot zelfacceptatie

Mijn Ferrari met fietsremmen is geen defect dat gerepareerd moet worden. Het is een uniek voertuig dat anders rijdt dan andere auto's, maar wel zijn eigen bestemmingen kan bereiken.

En misschien, door mijn verhaal te delen, help ik anderen om hun eigen unieke voertuig te waarderen.

Want we zijn allemaal anders. En dat is precies wat ons zo waardevol maakt.